อาเขยจอมเถื่อน

พ่อเลี้ยงดรัญ

พ่อเลี้ยงหนุ่มรูปงามที่เคยเป็นอาเขยของพลับพลึง อายุ 35 ปี

พลับพลึง

หลานสาวของเมียพ่อเลี้ยงดรัญ เธอเป็นศิราณีติดต่ออาสาวให้อาเขย แต่หัวใจเธอเป็นของเขาไปก่อนแล้ว อายุ 21 ปี

คำโปรยเรียกน้ำย่อย

            พลับพลึงไม่ตอบ ไม่ว่าเขาจะผลักจนหงายหลังหัวกระแทกประตูกี่ครั้ง เธอก็ยังลุกขึ้นคืบคลานเข้ามาหา ดรัณสงสัยนักว่านฤดลใส่ยาอะไรให้กิน ถ้าเป็นยานอนหลับ มันน่าจะออกฤทธิ์ได้แล้ว

            “อารัณ...อารัณใช่หรือเปล่า”

            เสียงใคร เขาได้ยินเสียงคุ้นๆ เหมือนเสียงของอิงฟ้า

            “อารัณขา.../รัณขา...”

            ดรัณหันไปมองพลับพลึง ทำไมเสียงของเธอจึงกลายเป็นเสียงอิงฟ้า

            “อารัณ พลับร้อน/รัณคะ อิงร้อน”

            นี่เขาเป็นอะไรไป ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เชื่อสิ่งที่ตาเห็น หรือเขาเมาขนาดเห็นพลับพลึงเป็นอิงฟ้า ได้ยินเสียงของพลับพลึงก็เหมือนได้ยินเสียงของอิงฟ้า

            “ช่วยพลับด้วย ทำไมพลับร้อนขนาดนี้/ช่วยอิงด้วยค่ะ ทำไมอิงร้อนขนาดนี้”

            ภาพของพลับพลึงที่กลายเป็นอิงฟ้า ทำให้ดรัณต้องเบรกรถตัวโก่ง เธอกำลังข้ามเกียร์เข้ามาหาเขา เรือนร่างอันเย้ายวนเต่งตึงและหอมกรุ่นไปทุกสัดส่วนกำลังอยู่ตรงหน้าเขา บนตักเขา

            “อิงฟ้า!”

            “อารัณขา ถอดเถอะ/รัณคะ ถอดเถอะ”

            ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ตอนนี้เขากำลังรุมร้อนทั้งที่แอร์รถเปิดจนเย็นยะเยือก ร่างนุ่มที่เบียดกระแซะเข้ามาอยู่บนหน้าขาทำให้เขาตื่นเต้นจนระงับใจกายไว้ไม่อยู่ ผู้หญิงที่อยู่บนตักก็คือ...อิงฟ้า

            “อิงจ๋า”

            มือหนาเริ่มไต่ไปทั่วร่างบางอย่างสำรวจ ดรัณไม่เคยลืมความรู้สึกนี้ เขาโหยหาเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน อิงฟ้า...ยอดรัก ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ เวลานี้เธอกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว แถมสัดส่วนของเธอยังอวบใหญ่กว่าที่จำได้

            “ถอดนะอารัณ/ถอดให้อิงสิคะ”

            พลับพลึงไร้สติจะต้านทานความปรารถนา เธอรู้แต่ว่าต้องการแนบชิด ไอร้อนจากร่างของดรัณเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเธอให้หายจากความทรมานนี้ได้ มือบางเกี่ยวลำคอแกร่งแล้วตวัดขาคร่อมหน้าตักของเขาเอาไว้ อะไรบางอย่างที่อยู่ใต้ร่างและกำลังเปลี่ยนแปลงขยายใหญ่อยู่ใต้กางเกงยีนสีเข้ม ผ้าหนาๆ ของมันทำให้ต้นขาอวบนวลนุ่มระคาย เธอจึงลดมือลงแล้วรูดซิปแข็งๆ ให้ผ้าหยาบกระด้างแยกออกจากกัน

            “อิงฟ้า...ผม...”

            ไฟหน้ารถที่สวนกันไปมานอกกระจกด้านขวาของลำตัว เรียกให้ดรัณครองสติแล้วใส่เกียร์รถเหยียบคันเร่ง มองข้ามบ่าคนตัวเล็กเห็นซอยเปลี่ยวอยู่ข้างซ้าย เขาไม่รอช้ารีบเลี้ยวรถเข้าไปในซอย ในตอนนั้นอะไรต่อมิอะไรที่ซุกซ่อนอยู่ในกางเกงมาแสนนานก็ลุกพรวดออกมาจากแนวซิป

            พลับพลึงเบียดคลึงทรวงอวบอัดเข้ากับอกล่ำๆ แข็งไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างทรมาน ก่อนจะชูแขนทั้งสองขึ้นให้ชายหนุ่มถอดชุดสวยออกจากร่าง

            “พลับร้อน/อิงร้อน”

            “ผมก็ร้อนอิง”

            เพราะสติที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้ดรัณลืมตัวไปไกล เขาเห็นพลับพลึงเป็นอิงฟ้า จึงไม่ลังเลที่จะมอบตัวตนให้เธอ และเพราะพลับพลึงเป็นสาวบริสุทธิ์ต่างจากอิงฟ้า การแทรกตัวตนเข้าไปอย่างลึกล้ำก็ทำให้เธอก็กรีดร้องจนเสียงเล็ดลอดตัวรถออกมา

            “กรี๊ด!!! เจ็บ พลับเจ็บ”

อาเขยจอมเถื่อน มณีน้ำเพชร www.mebmarket.com ดรัณกระชากตัวบางออกมาแล้วพ่นถ้อยคำรุนแรงราวกับโกรธเคืองเธอมาสักสิบชาติ “ช่วยไม่ได้นี่พลับพลึง เธออยากเที่ยวกับผู้ชายเอง แล้วไงเปลี่ยนจากไอ้คนไม่เป็นโล้เป็นพายมาเป็นอดีตอาเขยอย่างฉัน รสชาติมันต่างกันเห็นๆ จะโทษฉันไม่ได้นะ” “แค่กๆ อารัณ ทำไม! ปล่อยพลับ ปล่อย!!!” “เสพสมอารมณ์หมายแล้วก็จะกลับสินะ ได้สิ แต่ก่อนไป ขอฉันจับเธอใส่ตะกร้าล้างน้ำให้เกลี้ยงเสียก่อนเถอะ” “อ๊าย!!!” ************************************* “เพิ่งรู้ว่าที่นี่เป็นสถานสงเคราะห์เลี้ยงข้าวคนสัญจรไปมา” พลับพลึงถอนใจไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจึงต้องมากระแนะกระแหนเธอด้วย ในเมื่อเขาไม่คิดจะสนใจเธอก็แค่ปล่อยให้มันผ่านเลยไปไม่เห็นจะยาก “พี่ธเนศเป็นเพื่อนพลับ เขามีสิทธิ์มาที่นี่ในฐานะเพื่อนของพลับ อารัณหมดเรื่องแล้วใช่ไหมคะ พลับขอตัว” ดรัณคว้าเรียวแขนเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินผ่านหน้า ท่าทางหยิ่งจองหองของเธอทำให้อยากเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอนนัก ไอ้อาการเชิดหน้าคอตั้งบ่าก็อีก มันน่าจะจับฟาดก้นให้รู้ว่ากิริยาไหนสมควรทำหรือไม่ควรทำ “ฉันเป็นขาประจำ ไม่ใช่สิ เป็น...ผัว จะเลี้ยงข้าวฉันหน่อยเป็นไร” หญิงสาวเม้มปากสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแรงๆ ดรัณยอมปล่อยแขนยกมือเท้าสะเอวตั้งท่าจะไม่ยอมแพ้ เขาคิดจะเข้ามาเปิดศึกกับเธอถึงในไร่เลยหรือไง “อารัณพูดให้ถูก” “นี่ล่ะถูกที่สุดแล้ว หรือจะต้องเตือนความจำเรื่องเมื่อคืน”************************************** “อารัณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยสักนิด” “แล้วฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ ปฏิเสธแล้วบอกว่าภาพถ่ายนั่นไม่ใช่ตัวเองหรือไง” “ก็บอกไปตามความจริง พลับไปกับใคร เจออะไร อารัณแค่มาช่วย” “ด้วยการได้เธอเป็นเมียงั้นเรอะ” หน้าใสซีดสลับแดงระเรื่อ เธอพยายามหาคำอธิบายเรื่องนี้ หาข้อแก้ตัวให้ทุกอย่าง มันไม่ใช่...ถึงจะใช่ ก็ไม่ได้เกิดจากความรัก แค่การลืมตัว ความทรมาน หรืออะไรก็แล้วแต่ทำให้มันเป็นแบบนี้ พลับพลึงไม่คิดว่าเรื่องมันจะแดงเร็วขนาดนี้ก็เลยไม่ทันตั้งตัว ไม่ได้หาข้อแก้ตัวมาเตรียมไว้ ไม่ได้เตี๊ยมกับเขา เราจะได้ไม่ต้องอึดอัดด้วยกันแบบนี้ แต่นี่... “จะให้ฉันเข้าไปบอกใหม่ไหมล่ะ ว่าฉันแค่เข้าไปช่วยเธอจากการถูกไอ้นฤดลวางยา แล้วสุดท้ายเธอก็เป็นของฉันแบบไม่มีใครตั้งใจทั้งๆ ที่เธอปีนขึ้นมานั่งคร่อมตักฉันเอง” “อารัณ!!!”